I tréuggi de Santa Brigida O sciàmmo d’öxéllin o l’é pronto a-o xêuo, fréman e ciùmme a ‘n bóffo sciu da Pré: mìande, lenseu e pesétte pe-o figeu, e fâdette, scàppin, braghe pesoé. E ancón mandìlli abbrettiu spanteghé, pa ‘n ròcolo de fî che lì se intressan, liberi voean xoâ e fêua da-a ræ e no gh’é rêo pe-a stöfa, o cô o a grandéssa! De sótta a’n teito e in mêzo da ciasétta corê in sciâ ciàppa cómme ‘na vivàgna, in róggio d’ægoa ciæa ,fòrte e fréschetta, pe lavâ i dràppi ben cómme abezugnâ. De Brigida son i tréuggi, che ea 'na santa, a so famìggia avéiva tutto indoòu, dixian che a voese chì ciantâ ‘na ciànta pe’socorî o maròtto ed o pövou, Vixin a gh’ea ‘na geixa e cian cianin a stöia a l’é cangià, e quanti fæti! Quant’ ægoa a l’é pasà da sti bronzìn! Ma quanti ciæti ascì, ma quanti ciæti! E-a aruxentâ d’ estæ in te lavandin, desgusciâvan in to savon figeu e figette coscì che ‘n sprùsso de ægoa birichin, pe rie e pe zêugo e ciàppe ean barchette….! A foto che ho in ta man vegnûa a l’é giâna, reveddo, che stàn in pösa, di batôzi davànti ai tréuggi che, segûo, éa a sò tann-a de gàtti scì sarvæghi, fêi e in po ròuzi. E imagino che in fronte gh’ea ‘n ometto che giava pe’ i caroggi a fa magîa: “Ste’ fermi ‘n moméntin!” e ‘n scio cavalètto croviva a màchinetta che o l' amia co ‘na covèrta néigra: “Pronti? Scatto!” Tegnan o respìo i batôzi, in alegria, poi ‘n bóffo e ‘n lànpo inçìmma de ‘n bàcchetto... e a zoventù co-i dràppi a l’é xoâ via….! Giuliano Boffardi